dezn avond, toen de zoon was gaan slapen voelde ik mij een beetje beschaamd.
het is nl zo
wij hebben vandaag met verf gespeeld en in plaats van te genietenvan ons smosmomment was ik eigenlijk nogal nerveus. bang dat hij vlekken zou maken en dat de man daar dan kwaad om zou zijn.
dus ipv de zoon te laten bronselen zat ik heel den tijd te zeggen “ni zoveel verf” “NI zoveel VERF”
en uiteindelijk heb ik de verf weggezet
maar ik heb mij voorgenomen
morgen doen we het nog eens en deze keer laat ik hem bronselen zoveel als hij wil
Waar ik ook ni zo trots op ben is op het volgende
Nog 7 keer slapen en de zoon mag naar school
en ik kijk daar naar uit
met momenten
zo eindelijk een beetje rust in huis, eindelijk eens wa meer in huis kunnen doen zonder “hulp”
zoals de afwasmachine legen zonder dat de zoon naast mij de schuif opend en vraagt “Wa-is te fork?” en zelf antwoordend “isse ni fork isse lepel, isse ni fork isse lepel, isse ni fork isse mag ni (mes dus)” en “oh mama waisseda?” (blik naar opzij) ‘da pop is ne sla lepel” “ahja isse slalepel” “OH (enorm enthousiast) daissemije fork” (weer een blik opzij) “eum neen poppeke da is een houten lepel” ‘issemijnfork’ “houtelepel” ‘issemijn fork oké mama?’
en tegen dat de afwasmachine leeg is is mijn schuif dat ook
u kent het wel
lang den andere kant
nog 7 keer slapen en ik ben mijn ratteke kwijt aan de grote school wereld, dan neemt iemand anders het van mij over, iemand anders zal zijn heldin worden die op al zijn vragen kan/zal antwoorden
en dan denk ik “foert, ik hou hem gewoon thuis, wa kan hij daar gaan doen op school”
wa als zem ni goed in het oog houden en hij valt van de speeltuigen buiten of als hij aan een van dietuigen blijft hangen en stikt of as hij nu de deur open krijgt en wegloopt, of ze geven hem per vergissing mee aan de verkeerde of hij gaat ni graag, of hij mist mij of…
en wat zal ik het missen iemand die mij “helpt” mijn bazeke die zich met alles wat ik doe moeit, mijn ventje dat zoooo graag aes weet en zooo graag groot wil zijn, wat zal ik het missen het dansen in de living en het zingen en met de tractor rijden en met de vingerverf bronselen (zolang het maar ni teveel verf is)
zowel bij het een als het ander ben ik een slechte moeder
en waarom geniet ik niet gewoon van die laatste week dag in dag uit samen? waarom maak ik mij in godsnaam zorgen over de verf die te rap op zou kunnen zijn per slot van rekening kost ze geen fortuin
morgen
morgen gaan we ons echt amuseren
beloofd pop
een 'geregeld' leventje 
Tja… ze moeten groot worden è, hun wereldje moet verruimen, hun kennissenkring moet ook groter worden dan uitsluitend mama (en papa en sus en onkel Julien en tante Eli en tante Jurgen). Opvoeden is zoals boogschieten. Je richt je pijltje, spant de boog op en … laat los …
En meer dan hopen dat je pijltje z’n doel zal bereiken kan je echt niet doen.
Trouwens, for the record, vingerverf is (uit)wasbaar. En kleuterleidsters merken heus wel het verschil tussen kindjes die thuis creatief worden bezig gehouden (zoals Thorben… absoluut) en kindjes die hele dagen lang voor de televisie gepland worden. 3x raden welke kindjes mijn zus bvb het liefst in haar klasje heeft…
ten eerste mijn vingerverf is ni uitwasbaar maar kem da maar geezen alsik thuis was maar misschien kan u zus wel zeggen waar ik die uitwasbare vind
ten 2de of ze Thorben graag zou zien komen twijfe eraan
en ten derde ik spreek u nog es als Manon richting crèche gaat
Uitwasbare vingerverf vind je in de Club. Allé, daar heb ik er toch gevonden (Manon moest handje en voetje stempelen voor in het baby-album). “SES creative, ECO”… made in Holland. 7euro15 in de Club, wat toch niet de goedkoopste winkel is.
Over of ze Thorben al dan niet graag zou zien komen, spreek ik me niet uit.
En ivm Manon richting kribbe… voor wie denkt ge da’k dat citaat heb onthouden? kWeet niet meer wie die uitspraak heeft gelanceerd, maar het is dus een citaat. Denk maar niet dat ik zo wijs ben.
héél lastig dat loslaten, mijne pruts gaat volgende week naar de grootste groep in zijn crèche en ik heb het dààr al lastig mee, durf niet te denken aan 1 sept volgend jaar… dat is allemaal goed en wel van diene pijl en boog maar als ge er zelf voorstaat piep je wel anders (ik placht vroeger ook zo van die volkswaarheden te verkondigen :-))
Ehee… de 19e oktober moet mijn mieke muis naar de crèche om te wennen. Manon moet wennen aan het ritme van het babygroepje, de kinderverzorgsters moeten wennen aan het ritme van Manon en de mama zal moeten wennen aan het nieuwe ritme zo helemaal alleen thuis… eten zonder alles te laten vallen als Manonke weent, de pries van het strijkijzer in het stopcontact steken en weten da’k nu mijne strijk zal moeten doen en da Manon mij niet zal weerhouden van dit lastig werkje…
Want mijn kleine meid wordt ook groot en ik piep nu al anders… ik wacht niet tot het moment da’k Manon moet loslaten.
Nog een andere wijsheid? Op mijn koffietas hier en nu voor mijne neus : Mothers hold their children’s hands a while and their hearts forever.
Tja, loslaten… wat is da eigenlijk?
ga rap hé meiske
en oja
bleiten mag