iedereen die een tijdje met 2 à 3 jarigen moet optrekken en dat overleeft zonder a) grijs haar te krijgen b) zijn haar uit te trekken of c) de neiging te krijgen om te emigreren naar een hééééél ver en héééééél onbewoond eiland verdient volgens mij ferm een diploma in geduld
volgende conversaties zijn bij ons legio
“boterham hebben”
‘wat zeg je dan?’
“dankuwel”
‘neen alstublieft’
“asseblief”
‘boterham met choko?’
“ja”
….
“NEEEEEEEEEEN ni choko fleesje”
‘jama ge heb net een boterham mét choko gevraagd’
“NI CHO KO FLEESJE”
‘bon dus een boterham met vlees maar ook de boterham opeten hé’
“NEE fleesje”
…
“kaasje hebben”
‘ge wou net een boterham met choko en dan vleesje ge gaat da nu opeten’
“KAAAAAAAAAAAAAAAS”
ge gaat dan uiteindelijk moegestreden kaas halen en wa zegt de kleinen duvel dan
“genoeg”
zonder ook maar 1 hap te hebben gegeten
de zelfde conversaties vinden plaats ivm drank, speelgoed enz
maw master in geduld
een 'geregeld' leventje 
oh, exact maar dan exact de conversatie bij ons deze ochtend grrrrr. Na 2 keer time out in de gang en een kleine toegeving van de mama (toch choco ipv speculoospasta) eet de kleine snoodaard dan toch wel rustigjes de sandwich op waarover hij al dat spel gemaakt heeft zeker… echt. Ze zouden bij de geboorte de mama’s mogen belonen met een extra portie geduld vind ik… per kind that is hé, ik hou mijn hart vast voor binnen een jaarke of zo met 2 kinders aan de ontbijttafel…
och Bé kwil u nu ni ongerust maken hé 🙂
maar ik merk da ons “madame” een stukske rapper gaat dan haar broer
da is op dit moment al een ferme stijfkop
maar zoals ik dus al zei
kwil u ni ongerust maken hé 🙂