with or without you

ze kunnen niet met en ze kunnen niet zonder elkaar, de zoon-nummer-1 en de dochter.

zijn ze samen is het ruzie, u kent dat wel ze willen of alle2 de groene fiets of ze willen alle2 de blauwe fiets, er mogen dan gerust 4 ballen rondslingeren maar ze moeten persé dezelfde hebben en het rode legoblokje is nu nét dat blokje dat ze allebei  nodig hebben.

zijn ze toevallig niet samen dan vervelen ze zich.

zo ook vandaag. Aaangezien de dochter eindelijk door heeft dat als ze vanuit haar bed naar haar broer roept hij kan antwoorden zijn de avondlijke en nachtelijke conversatie’s hier eindeloos. Jammer genoeg heeft ze nog niet ingecalculeerd van ’s morgens wat langer te slapen. Gevolg deze ochtend om 9 uur was de dame reeds doodop.

Terwijl de dochter een inhaalslaapje deed verveelde de zoon zich dus.

Hoog tijd voor een beetje kinderarbeid.

Zo mocht hij tot zijn eigen grote plezier helpen om wat groenten te gaan oogsten, vervolgens werd hij aan het koken gezet en moest de tafel gedekt worden. Voor de verandering heeft de zoon-nummer-1 (en de dochter) flink gegeten. Jammer genoeg eindigde het bij de zoon-nummer-1 iets te voortijdig toenzijn frank viel dat hij de werkman van dienst was en hij er dus op stond de borden constant aan te vullen. Andermans bord wel te verstaan. Zo snugger istie wel.

En de dochter? die mocht daarna de wasmachine vullen. Eerlijk is eerlijk iedereen even hard werken want zo zijn we wel gelijke behandeling voor alle kinderen

liefde

ze kunnen zo kwaad zijn die 2 mannen van mij De grootste omdat hij niet mag,de kleinste omdat hij niet kan.

Maar vanmiddag toen we even lekker rustig alleen met zen 3en waren vroeg de zoon-nummer-1 “mag ik dan Lijn eten geven” Ik leg hem uit dat dat niet zo goed gaat hij heeft nl geen borstjes “jawel hoor mama” zegt hij trots en hij snokt zijn t-short tot over zijn oren, priemt een vinger in zijn tepel en zegt “kijk maar, zallik nu Lijn ete geve?”

“maar er zit geen melk in jouw borstjes” zeg ik. De zoon-nummer-1 werpt een blik uit het raam naar de koeien van de overkant, “koeien hebben melk” zegt hij terwijl hij mij aankijkt en ik zou wel eens willen weten wat hij nu suggereert.

De zoon-nummer-1 doet mijn feest schoenen aan een trippel/stunkelt door het huis “nu ben ik jou hé mama, zalik voor Lijn zorgen”

Ik beloof hem dat als zoon-nummer-2 gedaan heeft met eten en zoon-nummer-1 mooi in het midden van de grote zetel zit hij zijn broertje eens mag vast houden.

Zoon-nummer-1 zoekt minutieus het midden van de zetel past wat aan naar links past wat aan naar rechts “zo mama?” vraagt hij en zijn ogen blinken als zilver.

“ja das goed” zeg ik en de zoon-nummer-1 kijkt verwachtingsvol en oh zo trots als ik zijn broertje in zijn armen leg

hij fluistert lieve woordjes tegen zijn broer en glundert.

heel even blijven ook de ogen van zoon-nummer-2 op hem gericht en in een bijna sacrale stilte kijken ze elkaar diep in de ogen de jongste verbaast de oudste vol liefde.

“mag nog een keer vasthouden” vraagt hij als ik zoon-nummer-2 van zijn schoot haal.

omdat ik het moment zo mooi vond geef ik zijn broer terug

“ik ben helemaal flink hé mama” zegt hij zonder zijn ogen van zijn broer af te halen “en jij bent mijn bloertje. Maggik nu gaan spelen?”

Ik haalde zoon-nummer-2 van zijn schoot en hij schiet weg ik kijk hem na en denk

ja hoor jij bent hélemáál flink

van dronken peuters enzo

zo rond een uur of 11 ’s avonds horen we een vreselijk gestommel uit de kamer van de zoon komen

de zoon-nummer-1 valt uit zijn bed zegt de mama (ik dus) en samen met de man vlieg ik naar boven de. de zoon is nog niet eens uitgevallen horen we zo.

bovengekomen vinden we een verdwaasde zoon die reeds terug in zijn bed aan het kruipen is en zijn wekker die nog steeds op de grond ligt.

‘ben je uit je bedje gevallen?’ vraag ik half lachend half bezorgd

“ja” zegt de zoon

en hij voegt er droog aan toe “ik ben een beetje zat hé”

just is just

de zoon-nummer-een is bang van onweer.

En dus probeert hij antwoorden te vinden net zoals onze voorouders om het allemaal wat bevattelijker te maken. Als ik hem van onder aan de trap erop wijs dat ik wel helemaal geen donder meer hoor blijft hij even stil “aja mama want de donder is naar huis hé” juist en 2 minuten later slaapt hij vast en opgelucht dat de donder naar huis is.

aangezien het de laatste dagen nogal veel onweert is de zoon nogal geobsedeerd door het weer. Zo wil hij weten waar de donder vandaan komt en waarom de donder lawaai maakt. En waarom het regent en vanwaar de regen dan komt en vooral waar de regen naar toe gaat nadat hij gevallen is.

of dat donder gevaarlijk is? neen hoor stel ik hem gerust. En wind is wind gevaarlijk? neen hoor zeg ik als er niet te veel wind is is het niet gevaarlijk. En de zon vraagt hij is de zon gevaarlijk? Neen zeg ik als er niet te veel zon is is dat niet gevaarlijk.

even is hij stil

zo die heb ik gerust gesteld denk ik nog net voor hij zich terug omdraait

mama dan is de zon ni gevaarlijk hé want er is maar 1 zon hé

Tetten bloot

Een paar maanden geleden was mijn man, weer eens, de klos. Ik had net gelezen in de krant dat in Engeland een winkelmedewerker een vrouw in een pashokje met luchtverfrisser had bespoten omdat ze haar kindje borstvoeding aan het geven was. Hij vond nl dat de melk stonk. Hoe de goede man in godsnaam kon zien wat de vrouw in een gesloten kleedhokje aan het doen was… het blijft mij een raadsel. Maar goed ik was dus kwaad en ik dacht dat zo een scenes alleen in Engeland konden voorkomen (nuja en in de VS waarschijnlijk)

Maar neen hoor. België is al even bekrompen. Of dan toch een (aantal) Aalsterse man(nen).

Blijkbaar vindt men er in het het ASZ Aalst totaly not done een kindje BV te geven. Een ziekenhuis notabene, u weet wel zo een plek waar je om de oren geslagen wordt met posters ala “Borstvoeding? Natuurlijk!”. Waar men op de kraamafdeling waarschijnlijk vraagt “en u gaat BV geven zeker?” waar men dan om de 5 seconde aan uw bed staat om te zien of uw tetten wel op de correcte manier in de pasgeboorne zijn mondje zijn gepropt.

Maar owee als je de kraamafdeling hebt verlaten en de maleure hebt u terug naar het ziekenhuis te moeten begeven.  Dan laat men maar beter de borst bedekt. Of het moet zijn natuurlijk dat men kickt op een politie overmacht van 4 man. 4!! voor een vrouw en een zuigling! Uiteraard kan men niet riskeren met te weinig volk op te draven voor een halve zottin die met haar tetten staat te zwaaien (sarcasme hé!). Of misschien wou iedereen eens een borst bewonderen, da kan ook.

Openbare zedenschennis fulmineerden de arts van dienst en de wethandhavers. Wat erop neer komt dat vrouwen die voor BV kiezen feitelijk hun huis niet meer uit mogen komen, terwijl de meeste zich zowiezo al van de wereld afgesloten voelen met zo een klein kindje in huis. maar nog steeds beter een depressie dan openbaar uw kindje voeden.

Borstvoeding? Natuurlijk! (maar wel alleen thuis)

kinderen met een willetje

“STOOOOP” roept de dochter terwijl ze tegelijkertijd haar handje als een volleerde politieagent ophoud “STOOOHOOOOOP!” herhaalt ze boos

en ik moet mij inhouden om niet te zingen “in the name of love, …”want de laatste keer dat ik dat deed werd ze pas goed boos.

“NEE!” gilt ze terwijl ze haar mooie hoofdje schud haar handje voor zich uitstrekt en een zwaaibeweging maakt “NEEEHEEE!”

en ik moet mij inhouden om niet in de lach te schieten, want de laatste keer dat ik dat deed werd ze pas goed boos.

“LAAT MIJ GERUST” roept de zoon terwijl hij boos maar vastberaden weg stapt en over zijn schouder naar mij kijkt.

en ik moet mij inhouden niet te fulmineren tegen het West – Vlaamse crapul dat mijn beschaafde zoontje tot een jongen heeft getransformeerd

“STOMMERIK” roept de zoon naar zijn zus terwijl hij mijn reactie vanuit zijn ooghoeken in de gaten houdt

en hoewel ik hem berisp omdat ik niet wil dat hij zijn zus zo toespreek houd ik mij in om niet het hele dagkamp gebeuren met de grond gelijk te maken.

en zo groot als haar mondje thuis is zo stil is de dochter in bijzijn van vreemden, en zo groot als zijn mond thuis is zo beleefd is de zoon bij vreemden

prima volgens kind en gezin wijst op geborgenheid omdat ze weten dat ze thuis hun grenzen kunnen testen, fijn hoor zo een geborgenheid maar kunnen ze niet eens op een ander testen? per slot van rekening is dat hier geen testlab

osessies op kindermaat

sinds vorige week is de zoon geheel geobsedeerd door de dood

“ik ga jou hélemaal dood doen” gilt hij

en ik zouliegen moest ik zeggen dat het mij niets doet, ik ben behoorlijk inmijn gat gebeten dat mij, hoewel hij geen besef heeft van wat hij roept (hij weet toch dat het niets leuk is), mij hélemaal dood wenst terwijl Omer toch maar een béétje dood is.

daarstraks hoor  ik vanuit de speelkamer het volgende fictieve gesprek

“allo politie?”

“ja mijn mama is dood hé”

“ja en Omer ook”

“ja dag politie”

zo nu weten die het ook al.

ik hou mijn hart vast voor de volgende keer dat de zoon op dagkamp gaat of mee naar de winkel mag…

het kind in mij

tijdens de laatste warme dagen met het school achter de rug en zodoende de zoon 24/7 thuis wil de pedagogisch verantwoorde opvoeding wel eens te wensen overlaten.

Moest K&G het weten ze zouden mij waarschijnlijk ter plekke villen.

Na een godganse dag 2 kinderen als kuikentjes achter mijn gat te hebben en de godganse dag vragen als “waarom?” wa zit daar in?” “waarom?” “waar is…?” “waarom” “wa ga jij doen?” “waarom” “wa is da?” “waarom?” en dat allemaal in tweevoud van de dochter is een regelrechte echo van haar broer dus klinkt het eerder zo “wat zit daar in? “wazjitdajin?””waarom””waajooom?”

Na een ganse dag antwoorden gegeven te hebben ben ik het beu en na de zooveelste “wa ga jij doen-wajijdoén?” antwoord ik “kakke in mijne schoén” compleet pedagogisch onverantwoord ik weet het maar de 10seconde radiostilte die erop volgde is ZAAAAALIG!

en K&G? ach die werken de zaterdag toch niet. Lekker PUH!

Omer slaapt

We zijn op weg naar de auto als de zoon-nummer-1 zich plots los rukt “Mama” roept hij “Hier! HIER!” gil ik  “ma mama” “Hier!inde auto” roep ik boos “ma mama Omer Bloedt een beetje” “IN DE AUTO” AR TI CU LEER ik luid en duidelijk. de zoon-nummer-1 kruipt in de auto en plakt bijna onmiddellijk tegen de hondehek dat mijnkoffer van de achterbank scheid. “Omer slaapt op straat hé mama?” zegt de zoon-nummer-1 met ogen zo groot als knikkers.

Mijn nekhaar komt recht, bang om mij om te draaien en geconfronteerd te worden met net dat waar ik de kinderen voor probeer te behoeden: “het echte rauwe leven”. Maar ja hoor God weet hoe dat de zoon-nummer-1 gezien heeft dat het Omer betreft, per slot van rekening hebben wij 3 rosse katten en ik moet toch een paar keer kijken eer ik in het verfrommelde ding aan de overkant van de straat Omer herken. “Omer bloedt een beetje hé mama” hoor ik achter mij en mijn blik blijft hangen op de plas bloed die onze straat ontsiert.

Ik gespt de kinderen vast in de auto en steek de straat over om onze kat van de straat te halen.

In de auto zegt de zoon-nummer-1 nog eens “Omer bloedt een beetje hé mama, mama gaat voor Omer zorgen hé?”

“Neen pop” antwoord ik “Omer is dood mama kanniet meer voor Omer zorgen”

“Jawel” snerpt het door de auto “Jawel voor Omer zorgen”

ik probeer de zoon-nummer-1 duidelijk te maken dat dood zijn niet iets is dat opgelost kan worden en probeer eveneens van de gelegenheid gebruik te maken de zoon-nummer-1 het gevaar ‘straat’ duidelijk te maken.Dat dood zijn niet leuk is omdat je dan geen kusjes of knuffels meer van je mama kan krijgen of snoepjes kan eten, dat papa geen verhaaltjes meer kan vertellen en dat je ook niet meer in je bedje kan slapen of nog met zus kan spelen, Dat Omer niet goed naar zijn mama heeft geluisterd.

De zoon-nummer-1 pikt allesinds het verhaaltjes deel op want ik krijg als antwoord “JAWEL papa kan wel verhaaltjes vertellen”

“Ma mama gij jij nu voor Omer zorgen?” “neen pop” herhaal ik “mama kan niets meer doen voor Omer” even is er bokkige stilte opde achterbank “dan ga ik voor Omer zorgen” “ach pop” zeg ik “jij kan ookniet meer voor Omer zorgen, Omer is dood”

weer even stilte

“gaat Papa dan voor Omer zorgen?” vraagt hij met een klein stemmetje “papa zal Omer begraven” ontwijk ik de vraag

“ja” zegt de zoon-nummer-1 “want Omer is een beetje dood hé, mama?”

eindelijk denk ik en antwoord “ja pop Omer is dood”

“ja” zegt de zoon-nummer-1 “en dan gaan we naar de dokter met Omer hé want Omer bloedt he mama de dokter moet hem zorgen hé mama”

ik zucht en ben blij dat we bij de dagmoeder zijn dat ik voor een uurtje of 2 van die moeilijke materie verlost ben en terwijl ik de deur achter mij sluit hoor ik hem nog zeggen

“Omer is een béétje dood maar hoor”

stille helden

stel: je bent dokter en hebt heel je leven gericht op het redden van levens.

stel: je bent ouder en hebt heel je leven gericht op leven geven

stel: je hebt een kind(je) dat op sterven na dood is, een kindje dat afziet een kind van wie je houdt met heel je hart heel je ziel een kindje voor wie je alles zou geven, alles zou doen. Maar je weet dat niets meer zal baten.

stel: je hebt de moed en de kracht om te zeggen “laat maar dokter, laat hem maar gaan, het is genoeg geweest”

stel: je bent een dokter die moedig genoeg is om te zeggen “het is idd genoeg geweest”

persoonlijk weet ik niet of ik het zou kunnen, ik wil het ook niet weten maar ik ben dan ook geen held,stil of niet