deze commentaren kende iedereen al
* metalliefhebbers zijn altijd in’t zwart gekleed. Liefst met pinnen. En lang haar. En ze leven vooral ’s nachts. En ze zijn dom. En werkschuw én als ze al werken ist in een fabriek. Aan den band.
En hun vrouwen zijn halfnaakte sletten
vol tatoos da ook.
* een ieder met een lichamelijke handicap heeft uiteraard ook een of andere hersenverlamming en kan odoende niet voor zijn eigen beslissen.
* Mensen met kort haar zijn sowieso racisten.
Maar heden ten dage vinden mensen blijkbaar, waarschijnlijk naar analogie met de online commentaren, dat ze te pas en te onpas hun mening mogen spuien.
Zo krijg ik regelmatig commentaar op mijn jas. De kleur is te fel. En ze is ook te groen. En het blauw is ook te fel. En groen en blauw samen das ni mooi. Nu is ook al mijn muts aan kritische (?) blikken onderhevig. Die is nl te roze.
Maar het allerergste aan deze comentatoren is dat ze, als jij na deze kritiek wilt antwoorden zonder blikken of blozen weten te vragen: “hebbekik u mening gevraagd misschien?”
En da sta zelfs ik met mijn mond vol tanden.
Blijk baar moeten wij met zijn allen dus tussen de lijntjes kleuren, alleen ni te fel, en ook ni int zwart, grijs zegt dus maar.
Eentonig grijs ten behoefte van de kritikasters
een 'geregeld' leventje 