dezn avond, toen de zoon was gaan slapen voelde ik mij een beetje beschaamd.
het is nl zo
wij hebben vandaag met verf gespeeld en in plaats van te genietenvan ons smosmomment was ik eigenlijk nogal nerveus. bang dat hij vlekken zou maken en dat de man daar dan kwaad om zou zijn.
dus ipv de zoon te laten bronselen zat ik heel den tijd te zeggen “ni zoveel verf” “NI zoveel VERF”
en uiteindelijk heb ik de verf weggezet
maar ik heb mij voorgenomen
morgen doen we het nog eens en deze keer laat ik hem bronselen zoveel als hij wil
Waar ik ook ni zo trots op ben is op het volgende
Nog 7 keer slapen en de zoon mag naar school
en ik kijk daar naar uit
met momenten
zo eindelijk een beetje rust in huis, eindelijk eens wa meer in huis kunnen doen zonder “hulp”
zoals de afwasmachine legen zonder dat de zoon naast mij de schuif opend en vraagt “Wa-is te fork?” en zelf antwoordend “isse ni fork isse lepel, isse ni fork isse lepel, isse ni fork isse mag ni (mes dus)” en “oh mama waisseda?” (blik naar opzij) ‘da pop is ne sla lepel” “ahja isse slalepel” “OH (enorm enthousiast) daissemije fork” (weer een blik opzij) “eum neen poppeke da is een houten lepel” ‘issemijnfork’ “houtelepel” ‘issemijn fork oké mama?’
en tegen dat de afwasmachine leeg is is mijn schuif dat ook
u kent het wel
lang den andere kant
nog 7 keer slapen en ik ben mijn ratteke kwijt aan de grote school wereld, dan neemt iemand anders het van mij over, iemand anders zal zijn heldin worden die op al zijn vragen kan/zal antwoorden
en dan denk ik “foert, ik hou hem gewoon thuis, wa kan hij daar gaan doen op school”
wa als zem ni goed in het oog houden en hij valt van de speeltuigen buiten of als hij aan een van dietuigen blijft hangen en stikt of as hij nu de deur open krijgt en wegloopt, of ze geven hem per vergissing mee aan de verkeerde of hij gaat ni graag, of hij mist mij of…
en wat zal ik het missen iemand die mij “helpt” mijn bazeke die zich met alles wat ik doe moeit, mijn ventje dat zoooo graag aes weet en zooo graag groot wil zijn, wat zal ik het missen het dansen in de living en het zingen en met de tractor rijden en met de vingerverf bronselen (zolang het maar ni teveel verf is)
zowel bij het een als het ander ben ik een slechte moeder
en waarom geniet ik niet gewoon van die laatste week dag in dag uit samen? waarom maak ik mij in godsnaam zorgen over de verf die te rap op zou kunnen zijn per slot van rekening kost ze geen fortuin
morgen
morgen gaan we ons echt amuseren
beloofd pop
een 'geregeld' leventje 