nafarsi

“ik heb nafarsi gegeten” deelt de zoon-nummer-1 mee en spontaan komen mij beelden voor ogen waarbij de zoon en zijn klasgenootjes een voormalige en verlepte Egyptische koninging verorberen.

“jij hebt WAT gegeten?” vraag ik

“nafarsi”

ik probeer het woord achterstevoren : israfan halpel de letters door elkaar niets bekents en eetbaars komt er uit naar voren

“WA heb gij geeten”

“NA FAR SI” articuleert de zoon-nummer-1

“jama en wa is dat dan?” wil ik weten en bedenk al dat de juf misschien in een of andere bui rattevergif heeft uitgedeeld

“nafarsi is nafarsi” verduidelijkt de eerstgeboorne

Of misschien heeft ie een hersenbloeding of een spontane aanval van dyslectie redeneer ik verder

“en van waar komt da?”

“wij hebben dat gemaakt”

ik begin te vermoeden dat er misschien wel eens ettelijke kilo’s zand in de zoon’s maag rondklotsen .

“in de klas”

ok plasticine dan

“met de juf”

ziedet het mens is totaal de kluts kwijt

“met een ei”

aja natuurlijk met een ei dat moesten ze vandaag meedoen naar het school ingewikkeld in kilo’s keukenpapier en voorzichtig in een tupperware koekjesdoosje meegegeven en 100 keren herhaald “voorzichtig met je boekentas hé want er zit een ei in”

“wat hebben jullie gedaan met dat ei”?

“in 2 en dan in stukjes en dan het geel eruit en alles erin” deelt de zoon-nummer-1 peter goosensgewijs mede

ik vermoed dat de stappen ie of wat door elkaar geslagen zijn en  ga in rottempo alle ei-recepten af die ik maar kan bedenken

“AAAAAAAH!” eureka roepen leek mij net een stapje te ver “un oeuf farci!”

“JAAAAA” de zoon al even enthousiast “nafarsi”

de meeste dromen zijn bedrog

al een half jaar kijk ik uit naar het zomeruur. Of allesinds toch al een paar weken.

Alleen al het “gedacht” dat men langer kan slapen, dat als ge ruw uit uw slaap gerukt wordt door kinderstemmetjes die gillen “IK WIL NAAR BE NE DEN” er op uw wekker staat “06:30” ipv “05:30” een droom, voor zolang dat het duurt toch tot ze weer mee zijn met de zomertijd.

Ik kroop dus in mijn bed met de belofte aan een mooie lange nacht.

tot 02:30 “MAMAAAAAH WIJ WIL LEN NAAR BE NE DEN!”

28 maal stilte

…

any fool can be a father, but it takes a real man to be a daddy

Niet toevallig een van die spreuken die ik onlangs nog op facebook deelde.

Toen ik nog maar net zwanger was van de zoon-nummer-1 had de man 3 dromen: 1) een racebaan kopen, 2) naar de voetbal gaan met zijn zoon 3) gaan kamperen met zijn zoon.

Om precies te zijn was ik 6 weken zwanger toen de man in de winkel stond te twijfelen tussen de verschillende racebanen die hij ging kopen voor zijn “zoon”, terwijl ik in zijn orern stond te tetteren “zoon? zoon??? kerel op dit moment is da gene zoon maar een limaboon!”

ondertussen is droom nummer 1 getjekt

over droom nummer 3 maak ik mij dan weer geen zorgen: de man die gaat camperen: WOOOOOOOOOOOOOOOOOHAHAHAHA *snirf*. Ok ik zie ze nog wel vertrekken richting ardennen met hun tent maar ik durf er een maandloon om verwedden dat ze eens ginder stiekem een hotelkamer huren.

En dan nu droom nummer 2. De man is AA Gent aanhanger, Gantoise in hart en nieren dus hij droomde er sinds week 6 van de zwangerschap van met zijn zoon het Ottenstadion onveilig te maken.

Het kan verkeren zei Bredero, en na hem nog vele anderen, de zoon is geen Buffalo neen voor de zoon bestaat er maar 1 ploeg en de kleuren zijn Blauw-Zwart. Toen de zoon dat verkondigde sloeg de man bleek uit. Héél bleek. Hij probeerde de zoon te overtuigen dat dat blauw ferm ok was maar dat da zwart er al even ferm over was maar zoonlief bleef bij zijn standpunt en ’s avonds als de zoon gaan slapen was schreeuwde de man bijna bittere tranen bij zoveel onrecht.

Toen de zoon-nummer-1 (en ondertussen ook de dochter) uit volle borst “blauwswartbevver” door het huis brulden kreeg de man net geen hartaanval.

En toch…

toch is hij vandaag vertrokken richting Jan Breydelstadion met de zoon-nummer-1.

De zoon-nummer-1 is totaal in zijn nopjes, door het dolle heen hij gaat naar BLAUW-ZWART! En de man trekt de grens bij CLub Brugge – AA Gent (et vice versa)

we’ve got a real man!

#wijvenweek: inhaaldag : wijvenweek

Ah ! wijvenweek 2012 is history ik moet zeggen ik heb er, ondanks mijn eerste aarzeling van genoten.

Ik had er nog nooit van gehoord en toen ik er dit jaar over las dacht ik “bloggen on comando? NO WAY!” maar ik was toch nieuwsgierig. Doch zoals met zoveel tegenwoordig was het mij totaal ontschoten.

Tot ik van de week bij een aantal (virtueel) bevriende wijven vreemde blog’s begon te ontdekken allemaal beginnende met een “#” en ik mij alsnog doch te laat (gelijk gewoonlijk) inschreef. Met weinig verwachtingen weliswaar want zoals ik al zei: bloggen op commando: niets voor mij, ik heb hetnietzo begrepen op commando’s, ik en gecomandeerd worden dat loopt meestal falicant af.

Tot mijn grote verbazing slaagde ik er toch in elke dag iets uit mijn virtuele pen te schudden datmin of meer voldeed aan de opdracht.

ik ben er allesinds fan van geworden en zo sceptisch als ik er halverwege de week tegenover stond zo erg zal ik het missen nu het voorbij is.

Wijvenweek 2013: dees wijf kijkt er naar uit

#wijvenweek :Het multitaskende superwijf

zo mogelijk nog moeilijker dan de opdracht van gisteren die van vandaag: Stoefen over uwzelf.

Ik ben zo een van die vrouwen die vindt dat wat ze ook doen iemand anders het véél beter kan, U weet wel zo iemand die erin slaagt van 99% te vergeten en blijven door te bomen over die 1% die (net) niet (helemaal) gelukt is.

Soms zegt de man hoe trots hij is op mij, of “ge doet da goe piepke” of hij komt meedelen ” U mama vindt ook dat gij dat goed doet” en ipv dat compliment met een evidentie te aanvaarden vraag ik hem “wa hebde nodig?” of ” en voorwa zou mijn moeder da wel vinden” of nog “kben ni denige, ni de eerste en zeker niet de laaste die dat doet dus kzie ni in waarom ge trots moet zijn”

Dus heb ik eens zitten peizen: “ben ik een multitaskend superwijf, een topwijf?”

wie en ik? “Isma” zeg ik meestal  als ik mezelf voorstel

maar wie of wat zit er achter die Isma?

– een soms voltijds soms 4/5de lid van de arbeidsmarkt

– een huisvrouw

-een kokkin

-een vrouw

-een vriendin

– een taxichaffeuse

-een studente boekhouding

– een tupperware-consulente

– een huishoud-secretaresse/administratiefbediende

– een nachtelijke flesjesmaker/ondergekoste bedjes ververser/ ondergekotste kindjes wasser/ ondergekakte kindjes wasser

-een borstvoeding gevende melkkoe

-en bovenal een moeder

en dat alles na een nachtje slaap dat eindigd om 5 uur (bij de vroege) of 5uur30 (bij de goodwill wan de zoon-nummer-1) en die eindigd om 22u30 (bij de late) of nu ik in zwangerschaps verlof ben rond een uur of 23 als de zoon-nummer-3 honger heeft en toch wel 3 uur slaapt voor hij zijn keel weer opendraait.

tussen het moederen, vrouw-van-de-man, melkmachine, huisvrouw door proberen we nog een moestuin en bloementuin te onderhouden, te voorkomen dat de huisdieren verhongeren en de kinderen, tot hun eigen grote ongenoegen, een volwaardige maaltijd voor te schotelen (“mama jij bent stout want jij kookt groentjes”)

en ’s avonds om 19u30 als de laaste in zijn bed gestopt is met een passend verhaaltje en steedsweerkerend liedje laat ik mij in mijn zetel vallen om om 19u35 terug uit te springen “Mama ik voel mij ni lekker ik moet overgeven!” of “mama ik heb kaka gedaan wil jij mijn poep afkuisen! ” of “mama ik wil nog een vol flesje, warm!” of “MAMAAAAAAAAAAAAAAAAAAH!” of een keeltje dat opengaat en NU eten eist.

Dus ja van op een afstandje gezien doen wij dat niet slecht.

Maar eerlijk? mijn eigen standpunt? Ik ben ni de enige, ni de eerste en zeker niet de laatste dus what the fuck is er om trots op te zijn???

#wijvenweek: zelfcensuur

goh bloggen over uw kleinste kantjes een pretje is het niet hé of wie staat er wel te springen om zijn iets-minder-perfecte-kantjes open en bloot op het WereldWijdeWeb publiek te maken.

enfin spring eens in het diepe:

De meeste mensen vinden mij een Bitch, jawel met hoofdletter B, pas op geheel ongelijk hebben ze niet. Maar veel verder dan de facade hebben ze ook nooit gekeken.

Want zij die hetwel doen ontdekken een héél gevoelig meisje, iemand die kan luisteren iemand die meeleeft en meehuilt iemand die door het vuur gaat voor haar vrienden (stoef) maar desalniettemin een Bitch dus iemand die snakt en snauwt die mensen niet te dicht laat komen of bijt iemand die van haar eigen perfectie eist maar dat ook doet van de mensen rondom haar.

En het grootste slachtoffer van die perfectiedrang is (en dit geef ik toe op een zeer beschaamt toontje) mijn dochter.

Want hoewel ik misschien hoog van de toren kan blazen dat vrouwen zeker zo veel waard zijn dan de mannen. Dat ze zeker zoveel kunnen bereiken en dat ze bijna alles kunnen wat mannen ook kunnen (behalve spinnen doden daar zijn mannen naar mijn mening de onbetwistbare koplopers in) en zeker even slim zijn .

Van mijn toren blazen ja, gelijk een Bitch-met Hoofdletter-B betaamd maar het geloven? noway. Ik vrees dat als mijn dochter uit haar leven wilt halen wat ze eruit zou kunnen halen als ze een jongen zou zijn geweest, veel harder zal moeten vechten, veel minder fouten zal mogen maken  en de perfectie zal moeten nastreven.

En dus ben ik voor haar veel strenger dan voor de zoons ben ik met haar minder knuffelig dan met de zoons (ziet dat ze er week van wordt) kan ik van haar minder baldadig gedrag verdragen.

Gedrag waar ik alles behalve trots op ben, waar ik mij elke avond opnieuw over schaam en mezelf beloof dat ik het morgen niet meer zal doen.

En toch de dag erna ligt de lat voor haar niet minder hoog dan de dag voordien

Sorry muis, eigenlijk bedoel ik het niet zo slecht, maar daar heb jij geen boodschap aan natuurlijk

#wijvenweek: dromen

thema van de dag: dromen, ik kan u allesinds verklappen dat er hier vannacht niet gedroomd werd al was het maar omdat er gepiekerd werd over deze blog.

Heb ik wel nog dromen, dacht ik zo, of ben ik te verzuurd door het leven en zie ik het leven pessimistisch tegemoed?

Of zijn mijn dromen al gepasseerd of gerealiseerd bedacht ik mij en vinkte een lijstje af

dierenarts worden: geprobeert gefaald maar of ik het nu erg vind, neen toch niet ik ben gelukkig waar ik nu ben.

een lief vinden al was het maar om niet meer 2 keer per jaar (met mijn verjaardag en met nieuwjaar) de zelfde boodschap op mijn kaartjes te vinden “en dit jaar een goed lief” : tjek en het lief werd een man (en aan al degene die sindsdien niet meer weten wat schrijven, een welgemeende sorry.

kinderen krijgen: tjek, tot een 6, 7 jaar geleden was ik van plan om eens het UZ Gent binnen te stappen om een mama-zonder-vent te worden maar het lot besliste anders want na de man volgde al snel een zoon-nummer-1 een trouw een dochter een zoon-nummer-2 en onlangs een zoon-nummer-3.

en toen zat ik zo een beetje vast enfin wat grote en realistische dromen betreft natuurlijk heb ik nog dromen zo zou ik wel eens de euro-milions willen winnn, stoppen met werken en al mijn tijd doorbrengen met mijn kinderen. Pas op wel degelijk de euro-milions de lotto das voor amateurs.

Of ik zou willen dat mijn kinderen altijd klein bleven en ik ze eeuwig kon vertroetelen en knuffelen en bepamperen, maar dan is de kans dat de vorige droom uitkomt nog iets groter.

Of ik zou op een ochtend wakker worden en terug mijn maatje 38 bezitten weelderige glanzende lokken  achteroverslaan een zuiver babyvelleke hebben en voor een keer geen verse baby-kotsvlek op mijn schouder ontdekken.

Of ik zou een lang verlorengewaande prinses blijken te zijn en een koninkrijk erven.

Maar mijn dromen van vandaag lijken eerder wensen te zijn, en hoop

hopen en wensen dat de kinderen gelukkig worden, dat ik ze weerbaar genoeg kan opvoeden dat ik ze voldoende kan beschermen dat ik ze kan helpen hun weg te vinden in het leven dat ze gezond blijven dat ze het goed doen op school dat ze sociaal-vaardig worden dat ze elkaar graag blijven zien dat ze er geen puinhoop van maken dat ze als volwassenen een goed leven hebben dat ze nooit zullen scheiden dat ze om te beginnen een goede partner vinden dat ze niet gepest worden maar ook dat ze geen pesters worden dat ze veel vrienden hebben dat ze…

en dat ze heel af en toe ook al zijn ze volwassen hun mama hun laat knuffelen en vertroetelen en bepamperen

#wijvenweek Moh, kijkt nu. We zitten hier met een mening.

Eigenlijk wou ik  vandaag eens mijn uitgebreide mening geven over alimentatie en dan vooral over vaders die “vergeten” de alimentatie te betalen voor hun kinderen. Over moeders die amper de eindjes aan elkaar kunnen knopen omdat ex-man lief niet alleen de moeder in kwestie maar ook zijn kinderen aan de deur lijkt gezet te hebben.

Die wél de cullot heeft van te janken dat die bitch ZIJN kinderen tegen hem opzet en ze niet mee geeft als het ZIJN weekend is maar langs den andere kant vergeet mee te delen dat hij ZIJN alimentatie niet betaalt , want per slot van rekening ziet hij niet in waarom die bitch op ZIJN kosten zou mogen leven. Zo vergeet hij ook wel eens te vermelden dat zijn kinderen al 10 keer te vergeefs op hem stonden te wachten met hun koffertje gepakt terwijl hij liever op zijn nieuwste verovering kruipt of zich wentelt in zijn slachtofferrolletje bij zijn café-maatjes.

dat had ik hier dus willen vertellen maar dan uitgebreider

maar naar aanleiding van het verschrikkelijke busongeval in Zwitserland hou ik het bij een vraag:

beste Alimentatie-vaders had u liever vandaag op een vliegtuig Melsbroek-Zwitserland gezeten? Had u dan nu in u handen gewreven bij de gedachte dat u vanaf vandaag alimentatie-vrij bent? Zou u dan tot tranen geroerd op café vertellen over de dag dat uw kind in een zwitsersetunnel het leven liet en met plezier de ene na de andere tractatie aannemen van uw medelevende café-maten?

Of zou u net zoals ik God en klein Pierke op uw blote knie-en danken dat uw kinderen veilig en wel in hun eigen bedje liggen.

Ook al staat dat bedje dan niet bij u thuis

en toen werd het stil

Zoals zo vaak worden we veel te vroeg uit ons bed gehaald door de kinderen. En zoals zo vaak  balen we van onze onderbroken nachtrust. We vloeken zacht en met vuilniszakachtige wallen onder onze ogen slepen we ons naar beneden.

Ik start mijn pc op  en open de krant. En ik lees en ik kijk en ik zie iets dat ooit een bus moet zijn geweest. En ik vraag mij af in welk onderontwikkeld land er nu weer een ononkoombare ramp is gebeurt. En dan dringt door dat het over Zwitserland gaat, dat de bus Belgisch is dat de slachtoffers kinderen zijn.

Dat wij blij mogen zijn dat we ’s morgens vroeg uit ons bed kunnen getrommeld worden, dat ze staan te bleiten van vermoeidheid ruzie staan te maken gillen dat horen en zien vergaat.

die van ons nog wel 22 andere niet voor 22 gezinnen is het voor altijd stil