Bibliofiel

Hoe het komt dat ik er nog nooit eerder aan gedacht heb: geen gedacht.

Maar vandaag dacht ik laat ik de zoon-nummer-1 eens meenemen naar de bib.

Ten eerste is de zoon gek op boeken en kan je hem met een gerust hart een boek toevertrouwen hij maakt ze niet stuk ten 2de ik had zelf niets meer te lezen en ten 3d de vernieuwde Bib is zowaar al 14 dagen terug open en ik was er nog niet eens gepasseerd.

Wij dus deze middag stadswaarts.

Nog zo iets dat we nog nooit gedaan hadden: naar ’t stad gaan. Ik zie nl overal gevaren en mijn kinderen mogen al bijna blij zijn dat ze uberhaubt uit hun bed mogen komen. al is ook dat niet geheel gevarenvrij ntl.

Op weg naar daar vertel ik de zoon over het concept Bib. Hij luistert met grote ogen en oren.

Eens toegekomen blijkt de bib een do-it-yourself-bib geworden en dus moet ik mijn identiteitskaart laten aanpassen en de zoon een nieuwe bibliotheekkaart krijgen.

tot grote ergernis van de zoon die zo snel mogelijk naar de felbegeerde boeken wil trekken.

Ik verdenk hem lichtelijk van een zesde te hebben want de zoon-nummer-1 wou perse onmiddelijk naar boven.

Of hij is gewoon gek op trappen en we hadden sjanse dat de kinderboeken boven staan. Da kan ook ntl.

De zoon-nummer-1 is zodanig overdonderd van de hoeveelheid leesvoer dat hij van de slag moet plassen. nog maar net terug tussen al de boeken en het slaagt op de kleine zijn darmen.

Eens alle nodige sanitaire stops voldaan zijn wagen we ons tussen de vele rekken boeken. op ongeveer elke plank vond hij wel iets dat hij wou meedoen en terwijl ik een boek zocht vond ik hem lezend op de grond terug.

Eens de kleine man ervan overtuigd te hebben dat het écht niet kan/mag en mogelijk is om AL de boeken mee huiswaarts te nemen én dat we gauw nog eens weerkeren krijg ik hem uiteindelijk meegevoerd naar de wagen, stilletjes biddend dat we door het wel erg uitgelopen Bibbezoek geen boete aan onze rekker hebben.

 

De Bib ze heeft er een onvoorwaardelijke fan bij

doktertje

“Mamaaah, S heeft aan mijn tunnel gevoelt”

“Eum euh Watte? Waar”

“S heeft aan mijn tunnel gevoelt in de walet”

“euhm jama en voorwa”

“omda S aan mijn tunnel heeft gevoelt”

“en gij”

“neuh” en hij grijnst een beetje

“hebben jullie naar elkaars tunnel gekeken ook?”

“Jaaah” gniffel gniffel

“ahja”

“ja mijn tunnel is mooier” gniffelgniffel

enfin nog geen minderwaardigheidscomplex dus

“en S zijn tunnel is vuil en K heeft geen tunnel” gniffeldegniffeldegniffel

“jama seggeuh en wie heeft da zo nog gezien”

“ah ja iedereen heeft al mijn tunnel gezien hé mama”

bon Maandag toch eens gaan zeggen dat er een beetje meer toezicht in de “waletten” mag zijn

breng uw kinderen volledig in de war

een zeer korte deze keer

hoe krijgt ge uw kinderen even stil

geef ze een foto

en zeg deze mevrouw is de oma van mama en de mama van oma

echt ze staan ff te denken

even jullie volste aandacht

op volgende pagina kan je een online petitie tekenen tegen de verjaring van misdaden tegen minderjarigen.

En laat ons eerlijk zijn wie in zijn jeugd op een of andere manier met mishandeling in aanraking kwam (psychisch, lichamelijk of sexueel) heeft ook geen recht op verjaring. De schade die je toen opliep blijft je de rest van je leven achtervolgen. Dus waarom zou de dader wel op beide oren mogen slapen na een tijdje?

en goed de cynici onder jullie hebben waarschijnlijk zo iets van,  ‘ja hal-lo en wa denkt ge dat da uithaalt?? NIKS!’. Stel ule gerust ik ben mijn eigen cynisme nog lang niet kwijt maar niets doen help ook NIKS. En wieweet als we over 10 jaar of zo eindelijk een nieuwe regering zouden krijgen (ne mans kan blijven hopen hé) hebben we toevallig een minister van justitie die zelf mishandeld werd en die met een zwierige zwaai zijn of haar krullige handtekening onder een wetsvoorstel ploeft

opgepast! je krijgt erna een mail die moet je bevestigen anders is je handtekening niet geldig!!!!

nog eens de link: http://www.axci.nl/index.php?petitie=18643

doen hé lieve cynische vriendjes van mij!

zekerheden naar de wip

“en?” bulderde de juf van weleer door de klas “hoeveel is ne kilo?”

“eum ne kilo is eum. Euh 1000gr” stotterde het half getraumatiseerde kind als antwoord

“JUIST” klonk de lerares als een volleerde Nazi alsof ge net iets heel fouts had gedaan

“FOUT” kan het kind nu terug roepen

“Ne KIlo is iets dat ze met de geleerdste mensen nog aant onderzoeken zijn wadat het is en gij gaat hier een beke beweren da get wél weet? In da geval hebben ze u verschrikkelijk dringend nodig in Londen” kan het toekomstige kind de lerares rode wangen bezorgen

of zoals zekerheden geen zekerheden meer blijken te zijn

2 jaar

ooit zei ik “deze datum vergeet ik nooit meer”

precies 2 jaar geleden ging ik terug aan de slag na mijn bevallingsverlof van de dochter.

precies 2 jaar geleden vermoorde KdG Korneel en Leon en de verzorgster wiens naam mij nu ontschiet.

Op die 2 jaar zouden Korneel en Leon hebben leren lopen, praten, zingen, tekenen, fietsen. Dingen die wij onze kinderen zien doen en perfect normaal vinden.

Op die 2 jaar zouden zij de creche ontgroeit zijn en (vrolijk) de schoolpoort zijn binnen  gestapt.

In die 2 jaar is er nu niets gebeurt

behalve af en toe een uitspraak van de advocaat van de duivel, of een of ander betise van KdG himself in een zielige poging om aan te tonen dat hij hartstikke kierewiet is.

Ik ben geen psychiater dat geef ik toe en van mijn part kan de kloot…. zo zot als alle achterdeuren ter wereld samen zijn ik heb nog altijd maar 1 gevoel bij hem: afmaken die handel

 

Korneel en Leon het ga jullie nog steeds goed

en Marita, sorry dat ik uw naam steeds vergeet

2 jaar, teveel

belspelletjes: van de duivel en het wijwatervat

Nu het hele land op zijn kop staat ivm het afvoeren van de al dan niet legaal zijnde belspelletjes kan ik als verwoede blogger amper achterblijven.

Vandaag las ik in de krant een interview met Bart Van den bossche, u weet wel de liefhebber van Erica’s Balkon en belspelpresentator bij uitstek.

De heer van den Bossche wijst erop dat de hele hetze totaal belachelijk is want (en luistert of leest goed) “de spelletjes zijn helemaal niet onmogelijk op te lossen Basta zelf bewijst het tegendeel: ze lossen ze op TIJDENS DE UITZENDING”

De nog steeds hoog geachte heer van den Bossche vergeet voor het gemak wel dat de Vlaamse superheld van de moment Gaëtan de Weert wél al maanden (was het niet 9 maand) bezig was met 1 sleutel te kraken én dat ze de sleutel gekraakt hebben met behulp van een door hem opgesteld computerprogramma (remember een van de neveneffecten had het wel geprobeerd, kwam wel in de buurt maar zat toch nog niet juist)

dat meneer van den bossche lijkt mij niet echt overeen te stemmen met ‘oplosbaar door de man in de straat’ deze vrouw in de straat is om te beginnen geen rekenwonder en kan bovendien niet programmeren.  Zoals zovele Belgen. Tis maar dat u het weet

zal ik u even een kleine vergelijking geven

“De mens kan vliegen en het is niet een zo moeilijk, het antwoord ligt voor de hand” zou God himself kunnen schallen over de niet bestaande prehistorische beeldbuis. In het oude Griekenland Hoorde de jonge en enthousiaste Icarus deze oproep en gelokt door de aanlokkelijke prijs van de vrijheid speelde hij enthousiast mee en stortte terstond neder. “AAh JammmmeRRRR”  tettert God er vrolijk op los “maar toch goed geprobeerd Icarus tot de volgende keer!!! Komaan mensen u ziet het het is niet Zooo moeilijk denk eens heel diep na Kommmmmaaaaaaaan mensen”

Enige tijd later zo rond de 18e eeuw moet God in de Belspelkamer hartgrondig gevloekt hebben toen de broers Mongolfiere met hun oplossing kwamen “Godverdomme” (of hoe God ook moge vloeken) “Da was klote dichtbij, kom als ge die pipo’s ziet duwt ze onder een of andere kar Miljaarde Miljaarde” en nog een goei 100 jaar lang kon God blijven oproepen tot iemand op het schitterende idee kwam een vliegtuig te bouwen en het kanaal over te vliegen. 4000 jaar vliegsleutel naar de wip of had God net die dag een “foutje” ingecalculeerd “aaaach zo dicht bij Maar Wij, enfin Ik bedoelde dat u naar Amerika moest vliegen, spijtig spijtig”

Meneer van den Bossche u bent een onnozele belspelgeit als u nu meent wat u zegt dat de spelletje helemaal niet moeilijk waren en dat u nooit het gevoel had mensen op te lichten of u bent compleet gevoelloos.

En meneer van den Bossche kunt mij de oplossing van de voorbije rekensleutel geven hij is niet moeilijk en de lijnen zijn NU open.

de sprookjes voorbij

De zoon-nummer-1 is een echt boekbeest.

of precieser een leesbeest, zoals ik vroeger ook 10 keer de verpakking van de cornflakes kon lezen of de samenstelling van het maandverband omdat er toevallig niets anders te lezen viel zo “leest” de zoon-nummer-1 ook alles waar pagina’s aan zitten.

Hij houdt dat ook allemaal bij. Tot mijn groot ongenoegen als ik zijn kamer kuis en allerlei mogelijke foders onder zijn bedje uithaal en tot groot ongenoegen van hem als hij al die folders in de vuilbak terug vindt.

2 nachten geleden kon de zoon-nummer-1 de slaap niet vatten en toen ik langs zijn kamer passeerde vroeg hij dan ook “mama mag ik een ander boek nemen” . Vreemd want normaal vraagt hij dat niet en als ik ga slapen is mijn laaste taak dan ook meestal de zoon-nummer-1 tevoorschijn toveren vanonder een berg boekjes die hij “gelezen” heeft.

“ja hoor natuurlijk” antwoord ik dan ook

“ik ga de sprookjesboek nemen hé want de andere ken ik al” deelt hij mee

????????? ! sprookjesboek ja dat staat daar maar er is nog nooit aangeweest laat staan dat er al gezegd werd “zoon, dit is een sprookjesboek” dus hoe weet hij dat nu weer?

“Pop” zeg ik, “daar staan geen prentjes in alleen maar lettertjes pakt toch een ander boekje”

“neen neen ik wil een ander boek” blijft de zoon bij zijn standpunt

omdat ik toch nog naar beneden moet besluit ik uit de schuif een boek te halen over “de prehistorie en mesopotamië”. Goed ik weet nu ook wel dat dit niet direct kinder lectuur is maar staan daar wél prentjes in én hij kent het niet.

Zie zo denk ik bij mezelf en nu slapen

“MAAAAM, kom eens” roept een kleine jongens stem “vertel eens wa is da allemaal”

…

gisteren avond weer het zelfde “MAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAM kom eens naar mijn kamer” ik vlieg naar de zoon-nummer-1 “welke vis is da?”

“dat zoon” zeg ik met een uitgestreken gezicht “is de Eusthenopteron” en terwijl ik mijn tong weer uit de knoop probeer te halen vraag ik mij af of het een geheel slecht idee zou zijn de kinderencyclopedie van de zolder te halen.

de perfectie van het wonder

alles en iedereen moet tegenwoordig meer dan perfect zijn. En dan heb ik het niet over een of andere franse vervoegvorm dan heb ik het over het dag dagelijkse leven.

Als ik zie wat er van de zoon in de kleuterklas al verwacht wordt rijzen mijn haren soms ten bergen. Als ik vooral niet zie dat er op straat of in de winkel of op school kindjes met een handicap lopen of rijden dan rijzen ook mijn haren ten bergen.

Ik kan er nog inkomen dat er door de verder gevorderde geneeskunde misschien minder kinderen zijn die een zichtbare handicap of afwijking of minder of andersvalide zijn, er zijn er nog. Alleen waar?

Sinds de kerstvakantie gaat de zoon naar vakantieopvang van oranje en zodra hij mag (over een maandje) naar de jeugdbeweging van Oranje. Is het niet met de haren getrokken dat ik de zoon welbewust naar een vereniging stuur die helemaal voor inclusie is om te vermijden dat hij opgroeit met de gedachte dat iedereen 2 werkende benen heeft, of dat iedereen een lichaampje heeft dat beweegt wanneer en hoe het kind het wilt en niet hoe de spieren zelf beslissen. dat er kinderen zijn die doof zijn, of niet goed zien en dan weer anderen die geestelijk misschien nooit verder zullen komen dan daar waar hij nu al staat?

Welbewust, omdat ik weiger mijn kinderen laten op te groeien in een wereld die alles wat iets minder dan perfect is achter zo dik mogelijke deuren wil wegsteken omdat ik weiger mijn kinderen zo groot te brengen dat ze als ze volwassen zijn, zoals een koe op een trein, zouden staren op eenieder die een van bovengenoemde of andere lijdt.

en dan lees ik vandaag in de krant dat steeds meer ouders hun arts aanklagen als hun kind niet perfect is.

En dan vraag ik mij af… Als ge het nu wél had geweten wat had ge dan héél eerlijk gedaan? … STOP niet antwoorden! Want je kan het je nu niet meer voorstellen.

Vroeger riep ik bijna van de daken dat ik héél graag kinderen wou maar als het gehandicapt zou zijn kzou het direct ergens wegstoppen zomaar direct en zonder gène en bovendien zou ik er nooit meer naar omkijken.

Toen ik zwanger was van mijn dochter toonde de bloedtesten een verhoogt risico aan op down-syndroom. Terwijl de wereld om mij heen riep “weghalen die handel” schopte ik als een razende om mij heen vocht als een leeuwin voor mijn ongeboren kind las in een ruk de hele down-syndroom-collectie van de bib uit, schreef allerlei verenigingen aan om al maar zeker te zijn van hulp en ondersteuning moest het zo zijn (die ik trouwens nooit bedankt heb voor hun snelle, geruststellende antwoorden dus bij deze) en huilde mijn ogen uit mijn kop.

Maar niemand zou er ook maar met ene poot aan zijn moeten komen

GEWOON OMDAT ZE TOEN AL MIJN KIND WAS EN DUS MET DOWN OF ZONDER BEENTJES MET HAZELIP OF ZONDER LINKERARM ZIJ ZOU ZOWIEZO

PERFECT

ZIJN.

Ik snap wel ergens als ge plots geconfronteerd wordt met een kindje met een afwijking dat het schrikken is maar bij mij komt het toch een beetje over van “als we het hadden geweten we hadden het laten weghalen” een beetje een afvalcultuur dus. En is dat zo? Met wat u nu weet de liefde de schoonheid de zachtheid zou u het toen hebben laten wegdoen?

En wat doet u morgen? als uw kind ten gevolgen van een tumor verlamt raakt? of tijdens het spelen verkeerd terechtkomt en er een hersenbeschadiging aan overhoud? Of als blijkt dat zij een stofwisselingziekte hebben?

doet u ze dan ook weg?

en waar stopt het? welk zijn de volgende slachtoffers van deze wegwerpcultuur?

de kindjes die op hun volgende dictee minder dan 7/10 halen?

mensen de wereld is, hoe graag we het ook zouden willen, niet perfect en het leven ook niet en soms heeft men tegenslagen de ene al harder dan de anderen en niet altijd is daar iemand verantwoordelijk voor hoe graag we dat ook zouden willen maar elke zwangerschap is een risico en elk kind een wonder. Ook het uwe  misschien niet perfect maar wel een wonder.

p.s. na de vlokkentest bleek de dochter gelukkig geen down syndroom te hebben

muzikaal intermezzo

It’s 5 o’ clock and I walk through the empty streets…

Het is amper 3 uur in de namiddag en toch speelt dit liedje daar mijn hoofd. Al gebiedt de eerlijkheid mij te zeggen dat de tekst in mijn hoofd lichtelijk aangepast klinkt, meer zo iets als It’s 5 o’ clock and I put al my kids to sleep.

het is dan ook zo een van die dagen. De dochter is ziek en ligt de hele dag de treunte en te bleiten. Het feit dat we deze nacht ten 2en met zen allen door de dochter uit bed zijn getrommeld omdat ze zich niet goedvoelde gevolgd door een nachtelijke kotspartij die ons noopte bed, kamer, knuffels en kind al dan niet in bad schoon te schrobben zal aan mijn humeur wel geen goed gedaan hebben, al klonk op dat moment  door mijn hoofd, op de tonen van “’s nachts na 2en komt het hele dak weer naar beneeen ” “’s nachts ten 2en komt het hele huishouden weer naar beneden…”. Het feit dat het den 2de nacht op rij was waar we ten 2en konden opstaan om (ik toch) pas te 4en terug in bed te kunnen kruipen zal mijn humeur nog vééééél minder deugd gedaan hebben.

naast een humeurige moeder en dochter telt het huishouden om dit moment ook nog een gefrustreerd zoon-nummer-2 die tegelijkertijd 3 tanden krijgt (en blijkbaar vindt hij dat niet leuk) en wilt rondstappen in zijn park maar dan niet terug kan gaan zitten (frustraties allom) én ook nog eens uit zijn park wilt om te kruipen waar hij dan aan den halft dat hij ziet niet eens mag aankomen (NOG méér frustraties) met een constant bomalarmachtig gehuil als gevolg.

probeer het u in te beelden die 2 irritante geluiden heel den dag door elkaar.

Bovendien wenst de zoon-nummer-1 zijn eigen bijdragen te doen en af en toe de gehuilfrequentie van zus- en broerliefbij te sturen door stiekem te stampen (zus), met een potlood op de neus te slaan (broer) en door elkaar te “schuddelen” (zus weer).

omdat de gemene grijs bij actie nummer 2 hem al een preek had opgeleverd met de belofte dat hij bij de volgende degelijke actie eens de hoek mocht gaan bestuderen mocht hij, hoewel hij het zelf eerlijk opbichte (‘Mama, Sus weent want ik heb haar een beetje door elkaar geschuddelt’) dus richting hoek aanzetten. “Maar ik heb toch niet geslaan” protesteert hij nog.

ondertussen gaat het bomalarm onverminderd voort af en toe onderbroken voor een “ik wil aabeimelk, da moet open”, 1slokje later “ik wil chokomelk, IK WIL CHO KO MELK” en terug bomalarm

it’s 5 o’ clock ….