gisteren las ik in een boek het volgende “Op het moment dat je je kind voor het eerst vasthoudt wéét je dat je het maar in leen hebt gekregen van God, Je zal ervan houden, het koesteren en verzorgen en hopen dat het zolang mogelijk bij jou kan blijven”.
Nu ieder denkt daar het zijne over maar ik krijg toch sterk de indruk dat er vaak ook de veiligheid van de kinderen in kwestie in Gods handen wordt gelegd.
Uiteraard krullen mijn tenen als ik (weer eens) een verslag lees/hoor van een kindje dat ten onder is gegaan aan slagen vernederingen en verkrachtingen. Natuurlijk ben ik boos en verdrietig en veelal ween ik zelfs , gewoon omdat ik nu eenmaal een verschrikkelijk emotioneel geval ben.
Ik krijg helemaal het schijt als ja dan leest/hoort hoe de “volwassenen” in de zaak de schuld op elkaar afschuiven of zelfs in de schoenen van het slachtoffer schuiven want dat is blijkbaar de nieuwste hobby, niemand neemt nog enige verantwoordelijkheid voor zijn eigen daden, het is ALTIJD op een of andere manier iemand anders schuld.
Dat het in alle gelederen van de bevolking voorkomt is ook al geen verrassing meer al kan de ene het misschien beter verbergen dan de andere. Rijk of compleet marginaal, gestudeerd of drijvend op een poel van idiotie op het platteland of een stadse boer het komt overal voor.
Weet u nog een paar weken geleden toen half Vlaanderen op zijn achterste poten stond omdat een kinderoppaster werd ontslagen omdat ze een baby een tik had gegeven. “EEN TIK” fulmineerde het rechtvaardige publiek “als dat al niet meer mag” en “vroeger werd een pedagogische tik nog geduld maar nu mogen de arme schaapjes alles en niemand mag er aankomen”. Vroeger werd er van een dood kind meer of minder ook helemaal niet zo een drama gemaakt. Als meneer pastoor zijn frustraties op de koorknapen uitwerkte werd dat aanvaard met de mantel der liefde bedekt en doodgezwegen en de koorknapen zelf konden nog een pak rammel verwachten ook omdat ze de goede ziel verleid hadden en vroeger woonden de mens in bomen al heette hij toen nog geen mens. Als de tikkende kinderoppas zelf naar haar bazen gaat om te zeggen wat ze gedaan heeft, dat ze de controle verloor moet dat gerespecteerd worden en mag en kan men haar niet terug op de werkvloer laten in de hoop dat ze nooit meer de controle verliest. Kunt u zich dezelfde rechtvaardige rechters al voorstellen als ze over een paar weken, maanden, jaren de controle verliest en wel blijvend letsel toebrengt? “En ze wisten het én ze hebben er niets aan gedaan én ze moeten hangen allemaal…”.
Maar zouden al die mensen die altijd klaarstaan met hun eeuwige commentaar zelf altijd zo juist zijn of doen? Want iedereen kan wel eens de controle verliezen dat kan gerust iedereen overkomen.
Iedereen behalve mezelf moeten de mensen denken, dacht ik vanmorgen toen ik over en weer reed naar Gent. Nog maar in Brugge waar de afrit en oprit elkaar kruisen. Dat zijn de af en opritten waar ik het grootse hekel aan heb de ene moet optrekken de andere afremmen je rijdt in elkanders baan en hebt slecht zich levensgevaarlijk vind ik dat maar bon swat met volle concentratie lukt dat wel. Volle concentratie is mijns inziens moeilijk als er tussen je tanden een broodje zit je ondertussen een blik cola probeert te openen en er voor wilt zorgen dat de sla niet uit je smos valt. Dan doe je stomme dingen als plots remmen van rechts terug naar linkszwalpen nog eens remmen en uiteindelijk rechts afrijden. Dat overleef je alleen als de auto die oprijdt toevallig niet aan het ontbijten is. En als ik dan zie dat op de voorbank een jong kindje zit zonder gordel aan dan komt al mijn haar recht. Als ik zie hoe op de achterbank 2 kleine kinderen héén en weer lopen terwijl papa steeds trager rijdt seconde lang zijn ogen van de rijbaan houdt hoofd gebukt ergens ter hoogt van de pasagierszetel in een hoop cd’s ligt te rommelen en ondertussen vrolijk van het 3de rijvak naar de pechstrook afdwaalt en terug dan kunnen we alleen maar blij zijn dat de rest onder ons al de juiste cd of radiopost heeft opstaan. Als ik zie hoe een volgeladen wagen met op de achterbank jonge kinderen op volwassenen schoten zitten zich zonder pardon tussen 2, weliswaar traag rijdende vrachtwagens wurmt op een plaats waar zelfs niet meer ingevoegd mag worden en terwijl de vrachtwagens net niet bumper aan bumper aanschuiven in de file kunnen we alleen maar blij zijn dat de vrachtwagenchauffeur nummer 2 nog niet stompzinnig is van het aanschuiven en nipt een aanrijding kan vermijden.
En als nu een van deze mensen vandaag zijn kind(eren) verliest zullen ze dan het lef hebben om de verantwoordelijkheid op zich te nemen of zal het weer iemand anders zijn die niet voorzichtig genoeg was? Zullen ze dan aangeklaagd worden voor het in gevaar brengen van 3de of zullen ze een schadevergoeding krijgen voor het verlies van hun kind? Zullen ze, in tegenstelling tot mensen met een kind met een aangeboren afwijking kunnen rekenen op medelijden omdat hun kind blijven gehandicapt uit een verkeersongeluk is gekomen of zullen ze toegeven dat ze zelf hun kind om zeep hielpen?
Ja, misschien krijgen we onze kinderen te leen, maar iets dat ge leent daar moet ge zorg voor dragen en zékers voor je kinderen.
In God we trust zeggen ze in Amerika en dat is hun en uw goed recht maar in het verkeer zou ik toch meer “trusten” op de veiligheidsgordel en gezond verstand per slot van rekening zijn we met een kleine 6 miljard en God, zelfs hij kan niet overal tegelijkertijd zijn.
Bescherm ze ze zijn gewoon te kwetsbaar
een 'geregeld' leventje 