en toen werd het stil

Zoals zo vaak worden we veel te vroeg uit ons bed gehaald door de kinderen. En zoals zo vaak  balen we van onze onderbroken nachtrust. We vloeken zacht en met vuilniszakachtige wallen onder onze ogen slepen we ons naar beneden.

Ik start mijn pc op  en open de krant. En ik lees en ik kijk en ik zie iets dat ooit een bus moet zijn geweest. En ik vraag mij af in welk onderontwikkeld land er nu weer een ononkoombare ramp is gebeurt. En dan dringt door dat het over Zwitserland gaat, dat de bus Belgisch is dat de slachtoffers kinderen zijn.

Dat wij blij mogen zijn dat we ’s morgens vroeg uit ons bed kunnen getrommeld worden, dat ze staan te bleiten van vermoeidheid ruzie staan te maken gillen dat horen en zien vergaat.

die van ons nog wel 22 andere niet voor 22 gezinnen is het voor altijd stil