scène:
aantal jaren geleden in de Wibra in Leuven
personages:
oud vrouwtje zoekt wol
2 giechelende tienermeisjes
actie:
De 2 meisjes ‘pickpocketten’ het oude vrouwtje
hoewe een week of 2 later in Leuven 2 meisjes in de zelfde omstandigheden worden gearresteerd verliest het oude vrouwtje al haar bravoure
vanaf dan komt het oude vrouwtje niet meer buiten, niet meer naar Brussel, niet meer naar Leuven nog amper buiten in haar eigen dorp. Het oude vrouwtje wordt vanaf dan ook alsmaar verwarder alsof al haar geesteijke energie opgaat naar het onbewust uitzoeken van “wie, waarom en wanneer”
De jaren rijgen zich aaneen en het vrouwtje komt hoe langer hoe minder buiten. Gelukkig voor het oude vrouwtje woont naast haar haar oude dochter die dagelijks de boodschappen doet voor haar zodat ze zelf de boze wereld kan ontlopen.
Voorbije weken kwam dit trieste verhaal tot een, voorlopig, al even triest hoogtepunt.
Het oude vrouwtje kan in haar geest de boze buitenwereld niet meer de baas en de boze buitenwered sluipt langzaam maar zeker binnen.
’s nachts.
Het oude vrouwtje is er zeker van dat men nacht na nacht haar huis betreed, om haar portefuille te stelen, om een jas te stelen om een portefuille terug te brengen en en passent een frigo te stelen.
De dokters vinden er niet beters op dan het oude vrouwtje kalmeerpillen voor te schrijven, zij die in heel haar leven amper iets sterkers dan aspirinne heeft moeten nemen. Resultaat: men heeft nu een nog steeds even paranoïd oud vrouwtje maar nu ook nog helemaal versuft.
Die nacht stijgt de tristesse nog een graadje, het oude vrouwtje vertrouwd ook haar familie niet meer gelukkig is de oude dochter een kranige tante die, gewantrouwd of niet weigert op te geven (de koppige ti…) en de hele nacht houdt zij wacht bij haar angstige moeder.
De volgende dag besluit de oude dochter de kalmeertabletten niet meer te geven. De oude dame keert langzaam terug, nog een beetje paranoïde, nog behoorlijk verward maar allesinds al iets levendiger…
En… nu je weet wat de gevolgen zijn van je jeugdige misstap, zou je hem nogmaals doen? Heb je er spijt van? misschien ben je ondertussen allang op het rechte pad en denk je soms met schaamte terug aan die periode? Zak je dan nu helemaal door de grond? Misschien zit je nog steeds op het kromme pad, is dit dan een aanleiding om eindelijk een ‘carriereswitch’ te maken? Moest je jezelf hierin herkennen zou je dan de moed hebben om mij te contacteren en te zeggen “waarom” gewoon tussen jou en mij, no hard feelings?
Of kan het je net als toen nog steeds niets schelen?
een 'geregeld' leventje 