De jongste zoon is alweer een maand oud
En sinds dat hij zich bij ons gezinnetje gevoegd heeft is er iets heel belangrijks veranderd
mijnen frang/euro is eindelijk goed en wel gevallen
ik ben MAMA
Niet dat ik de 2 anderen niet als mijn kinderen beschouw maar vaak had ik zoeen soort gevoel van “leuk toch dat iedereen denkt dat het mijn 2kadees zijn” als of ik de babysit was die deed alsof het haar kinderen waren
maar nu, sinds de geboorte van zoon-nummer-2 word ik’s morgens wakker en denk “fuck die lawaaimakers die geen klok kunnen lezen zijn van mij” (aangevuld met de gedachte “en wacht dus maar tot ge 16 zijt en van uw eerste fuif in’t jeugdhuis thuiskomt”)
als ik ze door het huis zie/hoor denderen weet ik “die zijn van mij”
en als ze gillen/roepen/huilen/fluisteren “Mama” zeg ik ja en mijn hart voelt , ja ik ben u mama en jullie zijn mijn grootste schatten
een 'geregeld' leventje 
tiens, bij mij is mijnen euro 1 kind vroeg gevallen :-). Ik weet ook nog in welke omstandigheden. Maren was aan het brullen omdat ze honger had en ik niet rap genoeg was met de fles, onze kat was de living aan het afbreken en Tiemen stond met zijn broek op zijn enkels kaka te doen in onze living :-). En toen ging de bel en stond er onverwacht babybezoek voor de deur… Toen dacht ik: yeah right, this is it! Dit is hoe mijn leven er voortaan uitziet. En ‘help’ dat schoot ook door mijn gedachten 🙂