Categorie archief: de-zoon-nummer-2

OXO

omdat we graag zeker zijn en omdat we nog altijd niet geleerd zijn vraag ik een goei maand geleden aan mijn beste vrienden van K&G: “zijn zijn benen niet te krom?”

vorsend bekijken ze de zoon-nummer-2 zijn cowboy-benen. “Mjaaah ze staan wél krom hé? vraget seffes es aan den dokter”

zegt de dokter “mjaaaah echt recht zijn ze niet hé ge zout beter eens naar de kinderarts gaan.” “neenneen echt dringent zalt niet zijn…. ma kzou nu toch ook ni te lang wachten”

wij dus naar de kinderarts “mja laat em es lopen…. eum legt em es neer… mjaah laat em nog es lopen …. mjaah den binnekant van zijn knieen groeit trager dan den buitekant mjaah jah we zullen er es foto’s van pakken en dan kunde best es nen afspraak maken met de afdeling orthopedie, en dan gaan we dat toch blijven opvolgen hé neeuh neen tis ni echt dringend ma ge moet er nu toch ook ni te lang mee wachten”

wij dus naar de radiologie wij dus telefonisch een afspraak proberen te maken.

als volgt

“hallo secretariaat orthopedie”

“goeiedag mevrouw ik ben doorgestuurd door de kinderarts ik zou een afspraak willen. Ik heb 2 namen door gekregen dokter A die het meest in kinderen is gespecialiseerd en dokter B die gespecialiseerd is in knieën bij wie zou ik het best komen”

“hoe oud ist kindje?”

“16 maand”

“en wa ist probleem”

“hij heeft O-benen”

“… bent u daar zeker van?”

“wablieft?”

“bent u zeker dat hij O-benen heeft? Op die leeftijd zijn het X-benen”

“toemaar ja dat zegt iedereen maar kom er is een verschil tussen O en X en geloof mij IK ken da verschil en tis echt een O”

“een grote O of een kleine O?”

ik vraag mij af in welk land we ons bevinden en hoeveel verschillende o’s we zo gaan bespreken

“laat ons zeggen dat er gerust een kudde varkens door kan” antwoord ik nog niet geheel doordrongen van het feit dat de vrouw aande andere kant van de lijn geheel serieus is

“… een kudde varkens” stamelt ze een beetje beduust

“jup” antwoord ik en realiseer mij plots dat we ons in B. bevinden en dat voetbal hier een nationale trots is ” allé kom laat ons zeggen dat em allesinds geen voetbalcariere zal moeten ambieren of allesinds niet als doelman”

prijs!

“aja dan zullen we best eens een afspraak maken bij dokter B” zegt de vrouw nu geheel en al mee over de grote van de O

“mijn gedacht” bevestig ik haar

“en van waar bent U?” vraagt ze

“van B. zelf” zeg ik haar

“…. en er kan een kudde varkens door???” vraagt ze verbijstert en ik hoor haar nog twijfelen als we afscheid nemen

ik voel gewoon dat ze de rest van de dag aan iedereen zal vertellen dat er in de stad een kudde varkens rondloopt die bij kleine peuters door de benen stormen en vraag mij af ik haar zal terugbellen om haar gerust te stellen

2 weken later

“Goeiemiddag mevrouw wat is het probleem” zegt dokter B terwijl de zoon-nummer-2 achter mij de kamer binnen waggelt.

“ik ben door gestuurd voor zijn O-benen ”

de dokter kijkt eens bedenkelijk naar de zoon-nummer-2 zijn cowboy-benen

“door wie bent u doorgestuurd?” vraagt hij twijfelend

“door K&G, de kinderarts en zelfs uw secretaresse iedereen vind dat het zeker moet opgevolgd worden”

” er zijn amper peuters met rechte benen mevrouw bijna elk kind heeft of X of O-benen in meer of mindere mate”

“aja? ze hebben mij nochtans gezegd dat X-benen normaal zijn en O-benen niet en dus dat ik naar u moest komen én dat we het moeten blijven opvolgen”

de dokter kijkt alsof hij ter plekke  K&G, zijn collega én zijn secretaresse wil opsluiten

“er zijn evenveel kinderen met x als met o benen” zegt hij “bovendien ziet het er een gezond kind uit (waarmee hij overduidelijk bedoelt gene magere) én hij stapte behoorlijk jong, moest hij geen O- benen hebben dat zou niet normaal zijn.”

“dus geen zorgen maken”

“dus geen zorgen maken, het zal er naar alle waarschijnlijkheid uit groeien en daarvoor zou het zelfs nóg erger kunnen worden en pas op 7 à 8 jaar kan er gesproken worden van een “probleem” maar kom bon als we iedereen er een plezier mee doen zullen we het opvolgen hé”

“tot binnen een jaar dan”

en ik vraag mij af waarom ik net 2 uur verspeelt heb in een ziekenhuis zonder parking om te horen dat er helemaal niets is om zich zorgen over te maken en even zin ik op zoete wraak en wil het secretariaat binnengaan om te vragen of het veilig is om met de zoon-nummer-2 een aantal kilometer te wandelen of dat er misschien onlangs een kudde varkens is gesignaleerd.

van kleine en grote stappen

Hij doet het toch maar. Aarzelend dat wel. En af en toe komt de zwaartekracht roet in het eten gooien. En verder dan 4, 5 stappen komt hij niet. Maar hij grijnst er vrolijk op los en kraaien doet hij ook, van plezier en babytrots.

En hij doet het toch ook maar, morgen, zijn eerste tennisles volgen en vandaag vliegt hij door het huis, en de tuin met zijn supersnelle sjoenen. Schoenen waar hij zodanig trots op is dat ik ze al uit zijn bed heb moeten halen, zo ergen tussen zijn voddeberen ingeklemd.

ze worden groot die 2, groot en toch nog zo klein

van Vampierbabies met orientatieproblemen

Als een volleerde vampier stort de zoon-nummer-2 zich op mijn nek of ik vermoed toch dat hij daarop een aanval inzette, tandjes bloot kraaiend en in duikvlucht eindigt hij dan wel met mijn neus tussen zijn tanden. Zie ik hem op de zelfde wijze op mijn neus mikken komt hij uit ter hoogte van mijn kin waar hij verwoed op begint te tjokke.

favoriete bijtring voor tand nummero 4? De mama!

ambetand

De zoon-nummer-2 is bezig met tand-nummer-3.

En mijn kleine held, mijn knuffeldiertje, mijn lachebekje mijn oeziewoeziepoezewoelie is er niet goed van.

Rode kaken, kwijlen en vooral brullen brullen en nog eens brullen tegelijkertijd zijn kleine lijfje alle kanten opzwierend  alsof hij probeert te ontsnappen aan de pijn. En hoe kwader hij wordt hoe meer last hij heeft van netelroos, dat dan ook nog eens

tand-nummer-3 komt er nl niet zonder slag of stoot door

tand-nummer-3 is, om het zo maar eens te zeggen, ferm ambeTand

van nieuwe oude klasjes en tegenwerkende mobielen

Terwijl de zoon-nummer-1 naar school vertrekt alsof er slechts een weekend en geen 2 maand tussen zijn laatste bezoekje en vandaag zit ik de zoon-nummer-2 nog welgezind, dan nog wel.

Met zoon-nummer-1 heb ik op weg naar school dezelfde discussie  van de afgelopen 2 maand, hij wil naar juf Protima en ik en de school sturen hem naar juf Els, ni naar de jonge heer zijn zin want het is ZIJN juf Protima en daar moet niemand tussenkomen. Ik hoop er maar het beste van want ik zou ondertussen zo al wel een beetje moeten doorhebben dat ik hem echt niet meer op andere gedachten zal kunnen brengen.

als we uitstappen horen we in de verte al de schoolbel luiden “Mama is tijd” brult de zoon-nummer-1 voor half het stad wat een andere manier is om te zeggen “GIJ zijt te laat vertrokken ziedet nu” .Halverwege het straat horen we al een stem “wa is da?” vraagt de zoon “eum ik denk de directrice die zegt da we ons een beeke moeten spoeien want da ze gaan beginnen” (de zoon zijn school begint op 1 september altijd met een dansje van de juffen) “neen antwoord de zoon-nummer-1 is juf protima” en onmiddellijk zet hij een stapje sneller en ik hou wijselijk mijn mond die discussie gaan we niet meer aan denk ik. 2 minuten later blijkt dat ik er goed aan gedaan heb voor 1 keer mijn mond te houden want de stem in de micro is idd juf Protima (god weet hoe dat kind die stem herkende)

Met niet al te veel moeite en zonder tranen krijg ik hem zijn klasje binnen, het zelfde klasje van vorig jaar maar nu dus met een andere juf. De kindjes van vorig jaar nemen zonder verpinken hun oude zitblokken weer in al dan niet door eerst een ander kindje weg te duwen dat zich van geen kwaad bewust op e verkeerde blok had neergevlijd.

Ondertussen is zoon-nummer-2 nog steeds welgezind, nog wel

Amper 2 uur nadat ik hem heb achtergelaten haal ik de zoon-nummer-1 op

“wast leuk” vraag ik

“JAAAH!” brult hij

“wat heb je gedaan?” wil ik weten

“niks” weet hij te melden

“zijn er veel kindjes in de klas?” probeer ik verder

“neen” zegt hij en voor alle duidelijkheid schud hij nog eens stevig met zijn mooie hoofdje

“hoeveel dan?” peuter ik verder

“geen” meldt hij droog

zo dat belooft een saai jaartje te worden

ondertussen thuis brult de zoon-nummer-2 de longen uit zijn kleine lijfje. Het anders zo rustige kind is razende op zijn winniedepoohmobiel hoe hard hij ook trekt de poppekes komen niet los.

En dat hij hard trekt mag blijken uit het feit dathij zijn lijfje op en de mobiel naar beneden trekt maar de kans is groter dat hij den boel op zijn hoofdje trekt dan dat hij een tijgetje in zijn handje gaat hebben. Dus dat kind is ook weer mee met de tereurstellingen des levens en nu zo rond 20 uur valt hij uitgeput in slaap moe geburrelt en ik…

ik peuter voorzichtig een tijgetjesstaart uit zijn kleine vuistje

we love gravity (not!)

de zoon-nummer-2 heeft proefondervindelijk de zwaartekracht ontdekt en hij is er niet bijzonder van onder den indruk, meer nog he is not amused.

goed het moge dan wel zo zijn dat de enige reden waarom hij mooi in zijn park blijft liggen het is OOK de enige reden dat, nu hij de zijwaardse rol heeft ontdekt, hij constant zijn tut kwijt is.

het zal u maar overkomen: ge ontdekt net dat ge zowaar mobiel zijt, ge kraait het uit van plezier en de zwaartekracht demt de feestvreugde door uw tut aan te trekken.

ge zou voor minder boos worden.

baby zijn tis verdomt zwaar